Historia
Klub został założony przez robotników z fabryki zbrojeniowej Woolwich Arsenal
Armament Factory w 1886 r. Nazwali go Dial Square – nazwa pochodziła
od placu z zegarem słonecznym (ang. sundial) z 1764 r. umieszczonym nad bramą
wejściową do fabryki. Pierwszy mecz, rozegrany 11 grudnia 1886 r., zakończył
się zwycięstwem 6:0 nad Eastern Wanderers. Jeszcze w tym samym roku klub
zmienił nazwę na Royal Arsenal i pod tą nazwą przez pięć następnych lat brał
udział w lokalnych rozgrywkach i meczach towarzyskich. Kolejna zmiana nazwy, na
Woolwich Arsenal, nastąpiła w roku 1891. Od tego też momentu drużyna przeszła
na zawodowstwo, a od 1893 r. rozpoczęła występy w Football League (2nd
Division). Była wyjątkiem w lidze złożonej głównie z zespołów z północy i
pierwszym klubem, którego siedziba była położona na południe od Birmingham. W
1895 r. do zespołu dołączyło kilku zawodników z Nottingham Forest. Gracze ci
mieli swoje własne stroje składające się z czerwonych bluz z długim rękawem,
kołnierzykiem i trzema guzikami, białych spodni do kolan oraz wełnianych
skarpet w niebiesko-białe prążki. Ponieważ w początkach istnienia klub borykał
się z nieustannymi problemami finansowymi, władze postanowiły dostosować stroje
całej drużyny do tych, którymi dysponowali gracze z Nottingham. W ten sposób
przyjęły się, obowiązujące do dziś, czerwono-białe barwy Arsenalu. W 1904 r.
zespół awansował do pierwszej ligi (1st Division) i grał w niej przez
następnych 9 lat. Przez cały ten czas, od początku istnienia, klub związany był
z południowym Londynem, z dzielnicami Woolwich i Plumstead, a w tej ostatniej
rozgrywał swoje mecze na różnych boiskach (najdłużej, w latach 1893-1913, na
Manor Ground). W 1913 r. ówczesny prezes, sir Henry Norris, postanowił
przenieść klub w bardziej perspektywiczne miejsce. Jego wybór padł na północny
Londyn, dzielnicę Highbury. Przy Avenell Road powstał Arsenal Stadium
(oficjalna nazwa), znany potocznie właśnie jako Highbury, na którym Kanonierzy
rozgrywali swoje mecze do końca sezonu 2005/2006. Pierwsze spotkanie na nowym
stadionie odbyło się 6 września 1913 r., a Arsenal pokonał Leicester Fosse 2:1.
Cały sezon nie był jednak tak dobry – w tym samym roku zespół spadł do
drugiej ligi. W 1915 r. liga przerwała swoje rozgrywki z powodu I wojny
światowej i wznowiła je cztery lata później. Arsenal znalazł się nieoczekiwanie
w 1st Division i pozostaje w niej bez przerwy, jako jedyna angielska drużyna,
aż do dzisiaj. To zresztą do dziś główny powód
graniczącej
z nienawiścią niechęci pomiędzy kibicami Tottenhamu i Arsenalu. Zaczęło się od
przenosin AFC na północ Londynu, dotychczas zdominowaną przez Tottenham.
Ostatecznie czarę goryczy przelało rozstawienie zespołów po wojnie. Tottenham
zakończył rozgrywki przed wojną na ostatnim, teoretycznie więc spadkowym,
miejscu w tabeli 1st Div. Ponieważ jednak w 1919 r. ligę powiększono o 2
zespoły, powinno tam znaleźć się miejsce również dla Tottenhamu. Zabiegi H.
Norrisa sprawiły jednak, że zamiast nich w 1st Division znalazł się Arsenal, a
kibice Tottenham do dziś mają poczucie, że okradziono ich z ekstraklasy. Następne lata to seria przeciętnych
wyników zespołu, który balansował pomiędzy środkiem a dołem tabeli. W 1925 r.
klub ledwo uniknął spadku do drugiej ligi, ale ten moment był też zapowiedzią
pierwszego wielkiego okresu w historii Arsenalu. W tym samym bowiem roku
drużynę przejął legendarny menedżer Herbert Chapman.